"Gel" derdin güneşe, "Gel", kendi mahsun yalnızlığında.
Başını dayayıp pervazına dertleştiğin gecenin koyusunda.
Sesin tek şeritli bir yol gibi uzanırdı önün sıra;ne o yolun sonunu görürdü gök gözlerin ne de virajlarını.
Sen yine o düş yatağına uzanırdın.
Önce tavana takılırdı gözlerin, ansızın dönerdin yine sağına, solun çok ağrırdı çünkü yatamazdın.
Sol yanın çok vurulmuştu senin.
Yastığın sarardı seni; yorganın serilirdi edepsizce üstüne, sen kıvrılırdın içine güşlere gebe."