Zâhirî ve bâtınî ilimlerdeki derin bilgisi ve havas ilmindeki yetkinliğiyle tanınan Ebü’l-Abbâs Ahmed el-Bûnî (ö. 622/1225), özellikle Şemsü’l-maârif adlı eseriyle geniş bir etki alanı oluşturmuştur. Dua, harf, vefk ve esmâ-i hüsnâyı merkeze alan özgün tasavvuf anlayışıyla dikkat çeken Bûnî, zamanla eserlerinin yanlış yorumlanması sonucu sihir ve büyü ile ilişkilendirilmiş, tasavvufî yönü gölgede kalmıştır. Elinizdeki çalışma, Bûnî’nin tasavvufî düşüncesini özgün kaynakları ışığında yeniden değerlendirmektedir. Ayrıca Bûnî’nin esmâ-i hüsnâ, sayı, harf, vefk ve şer‘î temellere dayalı mânevî eğitim anlayışını ele alarak tasavvuf tarihinin gölgesinde kalmış sûfî kimliğini gün ışığına çıkarmayı hedeflemektedir.